İnsanların başına gelen felâketlerin başlıca nedeni, aklın dışlanıp, duygulara esir olunmasıdır. Çünkü, duygularıyla hareket edenlerin hata yapma payları daima yüksek olmuştur. Bu gerçeği de başlarına felaket geldiğinde anlarlar. Oysa düşünen, neden ve niçin diye sorgulayan insanların olacakları önceden görme şansları oldukça yüksektir. Geriye dönüp geçmiş yaşamımızı sorguladığımızda hepimizin, "Keşke duygularımla hareket edip de şu hataları yapmasaydım." diyebileceğimiz pek çok olay vardır.
Atatürk’e yönelik suikastin girişimcilerinin tavrını konu alan aşağıdaki anekdotta da bu gerçeğin altı çizilmektedir:
"İzmir’de hazırlanan o alçakça suikastin ortaya çıkarılmasından sonra, bir gün bize Atatürk şu olayı anlatmıştı: ”Ziya Hurşit’in beni öldürmek için görevlendirdiği iki zavallı vardı. Sorguları yapıldıktan sonra bunlardan birisini yanıma çağırdım. Odada kimse yoktu. Kendisine sordum:
-Sen Mustafa Kemal’i öldürecekmişsin, öyle mi?
-Evet! dedi.
Ben gene sordum:
-Mustafa Kemal, ne yapmış ki onu öldürecektin?
-Fena bir adammış da... Memlekete çok fenalık yapmış!... Sonra, bize onu öldürmek için para da vereceklerdi!...
-Sen Mustafa Kemal’i tanıyor musun?
-Hayır!
-O hâlde, tanımadığın bir adamı, nasıl öldürecektin?...
-Geçerken işaret edecekler, “Mustafa Kemal, işte budur!” diyeceklerdi. Biz de öldürecektik.
O zaman cebimden tabancamı çıkararak kendisine uzattım:
-Mustafa Kemal benim!... Haydi, al eline tabancayı... Öldür!... dedim.
Adam, benden bu yanıtı alınca, yıldırımla vurulmuş gibi oldu. Bir müddet şaşkın yüzüme baktıktan sonra, diz üstü kapanarak hüngür hüngür ağlamaya başladı."
Alıntıdır.
